CIĄGLE WIERZĘ: O filmie na blogu "Trans

wtorek, 12 czerwca 2012

O filmie na blogu "Trans - optymista"

Dokument o podwójnej transformacji

[...] Ciągle wierzę to dziwny dokument, nietypowy. Jest o kobiecie z transseksualną przeszłością, ale nie jest o transseksualizmie – raczej o przeszłości jako takiej.

Ewa Hołuszko była kiedyś, w PRL-u, działaczką „Solidarności”. Prawdziwą szychą, z odpowiedzialnością za ludzi, doświadczeniami z więzieniem, jednym z najwyższym odznaczeń. Podczas śledztwa nie podała żadnych kontaktów, po wyjściu z więzienia nie skorzystała z oferty wyjechania z Polski. Problem w tym, że wszyscy znali ją wtedy jako mężczyznę. Wysokiego, barczystego, brodatego – dobre schronienie dla wrażliwej kobiety przed światem, który transseksualności nie rozumiał i nie rozumie nadal. Ciągle wierzę jest ilustrowane fragmentami autentycznych kronik filmowych: od reżyserki wiem, że gdyby nie koszt ich emisji, archiwalnych nagrań byłoby znacznie więcej. Pasowałyby – Ewa jest bardzo dumna ze swojej przeszłości i identyfikuje się silnie ze swoją działalnością oraz intensywnie podkreśla, że cały czas jest tą samą osobą.

Po odzyskaniu wolności dla Polski Ewa zawalczyła o wolność dla samej siebie – skorygowała płeć [...]

Marcin Rzeczkowski

tekst w całości:

http://marcinrzeczkowski.com/trans/?p=1886

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Film opowiada historię transformacji - i Polski i Ewy

Ewa mieszka na obrzeżach Warszawy, z kilkoma psami i kotami. Zarabia na życie wpisując dane do komputera - miało to być zajęcie na chwilę, ale ta chwila trwa już lata. Skończyła fizykę i pedagogikę, kiedyś uczyła na Politechnice. Ale to było przed operacją korekty płci.
Jej prywatna “transformacja” zaczęła się w czasie, kiedy trwała transformacja ustrojowa Polski – zmieniała się gospodarka, system polityczny, społeczeństwo. Ewa Hołuszko była jedną z tych, którzy walczyli o te zmiany - jako Marek Hołuszko. Marek współtworzył ruch Solidarności, był delegatem na I Zjazd, doradcą strajku w Wyższej Szkołe Pożarnictwa z ramienia Solidarności.
Marzył o Polsce pluralistycznej, kraju wolności i równości.
Ale nigdy w czasach tej działalności nie wyjawił swoich najbardziej osobistych marzeń: by skorygować płeć i stać się w pełni kobietą – którą czuł się od dzieciństwa.
Kiedy proklamowano stan wojenny Marek działał w konspiracji, w końcu został aresztowany. W czasie śledztwa nie przyznał się do niczego, nie zdradził żadnych kontaktów. Został zwolniony i wyjechał na Zachód.
Wrócił po 1989 roku. Polska była wolnym krajem. Przeszedł kurację hormonalną, operację i proces sądowy potwierdzający nową tożsamość. W wieku 50 lat Marek został Ewą, a raczej Ewa przestała być Markiem, a stała się sobą.
Starzy znajomi, którzy w międzyczasie zajęli ważne stanowiska w rządzie i lokalnych władzach woleli nie pokazywać się w towarzystwie “dziwadła”. Pracodawcy zwalniali ją pod byle pretekstem. Rodzina wstydzi się tego, co się stało. Wolność, o którą walczyła Ewa okazała się ograniczona.
Społeczeństwo trzymane kilkadziesiąt lat w politycznej zamrażarce, żyjące wedlug prostego podziału na “onych” -“władzę” i “nas” - “ludzi”, nie było przygotowane na radzenie sobie z różnorodnością. Ale rodzą się nowe ruchy protestu. Ewa znowu chodzi na demonstracje, teraz na feministyczne. Ciągle wierzy, że warto walczyć o zmiany.